Αφήστε τους άλλους να σας κλέψουν την Δόξα

Πολλές φορές παρατηρείται το φαινόμενο ορισμένοι προπονητές ( κι εγώ δεν εξαιρούμαι ) να φωνάζουν από την γωνία ώστε να φαίνεται : του τα έδειξα εγώ του μαλ..κα. Εγώ τα ξέρω. Αυτός δεν τα καταλαβαίνει.
Όμως στην περίπτωση αυτή χάνεται η αίσθηση της ηρεμίας που πρέπει να έχουμε και εμείς και ο αθλητής ( ο οποίος είναι και ο πρωταγωνιστής του κάθε αγώνα ) , απαιτώντας από τους άλλους να στρέψουν την προσοχή τους πάνω μας. Η ανάγκη αυτή να έχουμε την αποκλειστική προσοχή των άλλων , πηγάζει από το εγωκεντρικό κομμάτι του εαυτού μας που λέει : «Κοίταξέ με. Είμαι ξεχωριστός! Η πορεία μου είναι ποιο ενδιαφέρουσα από την δική σου !»
Όλα αυτά μπορεί να μην βγαίνουν φανερά , αλλά ο εγωισμός είναι ένα πηγαίο συναίσθημα του εαυτού μας που θέλει να φαίνεται , να ακούγεται , να θεωρείται ξεχωριστός σε βάρος κάποιου άλλου. Οι περισσότεροι άνθρωποι , σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας έχουμε αυτή την συνήθεια που τελικά αποβαίνει σε βάρος μας.
Όταν συμβαίνει αυτό το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ελαχιστοποιούμε την χαρά που παίρνουμε όταν μοιραζόμαστε κάτι και δημιουργούμε αναγκαστικά απόσταση ανάμεσα σ΄ εμάς και στους άλλους. ΕΤΣΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ.
Ας σκεφτούμε πόσο ευχάριστο και πραγματικά ειρηνικό είναι , να διαθέτουμε την ήρεμη αυτοπεποίθηση (ώστε να παραιτηθούμε από την ανάγκη μας για προσοχή ) συμμετέχοντας στην χαρά της δόξας κάποιου άλλου.
Είναι δύσκολο να διακοπεί αυτή η συνήθεια. Για παράδειγμα πολλές φορές όταν κάποιος μας διηγείται κάτι σπουδαίο , αντί εμείς να του πούμε ότι αυτό είναι υπέροχο , ή πες μου κι άλλα σε παρακαλώ ( όπως πχ το ευγενικό σχόλιο του Παγγέα στην 1η ενότητα) , εμείς αμέσως πεταγόμαστε λέγοντας δικά μας πράγματα , προσπαθώντας να φανούμε ικανότεροι.
Είναι αυτονόητο ότι πολλές φορές είναι απολύτως επιτρεπτό σε κάποια συζήτηση να ανταλλάσσουμε εμπειρίες και να μοιραζόμαστε την δόξα και την προσοχή των άλλων αντί να την παραχωρούμε εξ΄ ολοκλήρου . Το πρόβλημα όμως είναι η ασυγκράτητη ανάγκη να αρπάζουμε κάθε δόξα από τους άλλους. Και το ειρωνικό είναι ότι μόλις αποποιηθούμε από την ανάγκη μας για δόξα η προσοχή που απαιτούμε από τους άλλους έρχεται με μια ήρεμη εσωτερική γαλήνη και ευγενική αναγνώριση.
Εννοείται βέβαια πώς όλα τα παραπάνω έχουν εφαρμογή σε κάθε είδους αλληλεπίδραση. Στην προπόνηση , στον αγώνα , στην οικογένεια , στο σχολείο , στην εργασία , στην συντροφιά κλπ.
Το μόνο που μπορώ να συμβουλέψω τα παιδιά μου και όσους με πιστεύουν είναι : «ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΣΑΣ ΚΛΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΞΑ»

Όταν ξεκινάει ο προπονητής ( ή ο δάσκαλος ) να λέει : Εγώ που . . . Είναι απατεώνας !
Η νίκη έρχεται στον αθλητή από τον Θεό . Δεν περνάει από την γωνία. . . . . . .
Οι δύο προηγούμενες προτάσεις είναι κουβέντες που άκουσα από κάποιον σπουδαίο εκπαιδευτή , αλλά δεν αναφέρω το όνομά του χωρίς την έγκρισή του .