Δυστυχία σου Ελλάς

Ποιος είδε κράτος λιγοστό σ᾿ όλη τη γη μοναδικό, εκατό να εξοδεύη και πενήντα να μαζεύη; * * * Να τρέφη όλους τους αργούς, νάχη επτά Πρωθυπουργούς, ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα; Νάχη κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά, κι ενω αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε; * * * Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια, κλέφτες χωρίς μία πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια, ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή. * * * Όλα σ᾿ αύτη τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή. * * * Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως, συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος. * * * Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους! σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται. * * * Γι᾿ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια, σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και τα καινούργια! * * * Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα, πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη… αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα, δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει. * * * Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο. Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης. Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει. Κι απο προσπάππου κι απο πάππου συγχρόνως μπούφος και αλεπού. * * * Και ψωμοτύρι και για καφέ το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ». Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας. * * * Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον ευρωπαίο. Στα δυο φορώντας τα πόδια πού ῾χει στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ άλλο τσαρούχι. * * * Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς. Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα; Γεώργιος Σουρής, Ανθολογία της Οικονομίας (1902)