O Ηρακλής και ο μύθος . . . .

Όταν ο Ηρακλης πήγε στους ώμους του σκοτωμένο το φοβερό λιοντάρι της Νεμέας στον Ευρυσθέα , ο Μυκηναίος βασιλιάς τρομοκρατήθηκε τόσο πολύ από την δύναμη του ήρωα , που του απαγόρευσε στο εξής να περνάει την πύλη των τειχών.
Τον διέταξε ν΄ αφήνει τις αποδείξεις των επόμενων έντεκα άθλων του έξω απ΄ αυτήν . Τότε ο Ηρακλής , αντί να κουνήσει το μικρό του δακτυλάκι και να τους κάνει όλους κιμά – πιστός στο χρέος απέναντι στους θεούς – μετακόμισε βουβά στην γειτονική Τύρινθα, όπως είναι υποχρεωμένος να μετακομίζει κάθε πολίτης κάθε πόλης , κάθε πιστός στους όρκους του , όταν οι άρχοντές της τρομοκρατούνται από τα επιτεύγματά του , όπως είναι καταδικασμένος να κάνει κάθε ήρωας κάθε πόλης , στερούμενος την αναγνώριση που δικαιούται : Να αφήνει αδιαμαρτύρητα έξω από την πύλη της πόλης τα δημιουργήματά του , εκτός του νυμφώνος , για να τα απολαμβάνει η πόλη χωρίς αυτόν , ως δικά της. Ο άρχοντας θα διατάξει το σκυλολόι να τα φέρει μπροστά του , θα καμαρώσει γι αυτά και θα δοξαστεί , ακριβώς την ίδια ώρα , που ο ήρωας θα αποσύρεται μοναχικά στον ορίζοντα με μόνη παρηγοριά τον λαϊκό μύθο , που κάποτε οπωσδήποτε θα γίνει.
Ο μύθος είναι το μόνο αντίβαρο σε κάθε μικροψυχία της εξουσίας.
Είναι ακόμα η μόνη μέθοδος ανατροπής της καφρίλας.
Και με όποια θυσία , μόνο αυτόν πρέπει να καλλιεργεί κάθε επαναστάτης που αρνείται να χρησιμοποιήσει το σπαθί του